“Ik ben maar een stukje onkruid”
“Ik ben maar een stukje onkruid.” Wie heeft dat zinnetje niet meerdere malen te horen gekregen? Velen op locatie De Grote Beek. Maar ‘het stukje onkruid’ is niet meer. Jan is dood. Jan Otten. Op 14 januari jl. is hij gestorven. Zomaar ineens. Hier was hij er nog en een moment later was het over. Zo’n einde past bij Jan. Hij deed nergens lang over. Je zag hem, hij zong een liedje en weg was ie. Hij had gewoon weinig rust in z’n lijf. Ging hij al zitten, dan reikte zo’n moment tot één kop koffie, tot de lengte van een sigaret. Een sigaret die hij vaak door anderen liet draaien. Met z’n trillende, stijve vingers ging dat de laatste tijd moeilijk. Maar het was eigenlijk geen fysieke hapering die hem dit nicotineklusje deed uitbesteden. Het was zijn wens tot contact. Contact zonder veel woorden. De schooljeugd die langs z’n bankje bij de sporthal fietste, was hem regelmatig behulpzaam. Dan zwaaide hij, zong een paar regels en had hij z’n tabak weer op een rolletje.