Waar haal je een passende locatie voor een ‘lunchinterview’ vandaan? Die vraag ligt regelmatig voor in de dagelijkse praktijk. Je hebt een rustig plekje nodig voor twee mensen. Niet te veel lawaai, je moet er fatsoenlijk kunnen praten. Stationrestauraties, cafés vallen af. Te rumoerig. Een kantoor? Ook niet echt inspirerend. Wat zou je denken van een lunchlocatie in een ziekenhuis? Dat ligt vast niet vooraan in je gedachten. Maar zo’n plek is vaak heel geschikt. Behalve tijdens bezoekuren. Dan is het er meestal pijnlijk druk. En ook minder smakelijk. Al ligt dat laatste niet per se aan de uitbater van het culinaire optrekje. Dat bleek tijdens een recent gesprek waarbij we tweemaal werden onderbroken. Oke, de eerste keer was niet zo erg. Er moest een gebroken been geparkeerd worden. Met een beetje opschuiven was daar snel aan tegemoet gekomen. De thuisspelende partij gaat voor, nietwaar? De tweede keer zijn we op eigen initiatief verkast. Vanaf het belendende tafeltje kwam namelijk, in verbaal indringende zin, een open wond voorbij. De spreekwoordelijke geuren en kleuren, je kent dat wel. En ook nog met in het oog lopende detailfoto’s erbij. Ze kwamen toen net ons broodje warm vlees brengen …