In het nieuwe kantoor is er meer ruimte om sollicitanten te ontvangen. Maar in een van de spreekkamers hangt een opmerkelijk bordje. Dit nodigt de bezoeker uit om een bepaald toestelnummer te bellen als hij na 15 minuten nog niet is opgehaald. Wordt er bij voorbaat enige laksheid verondersteld bij de gastheren? Of is het zó druk, dat bezoekers altijd aan de laatste mem hangen? Voor menig sollicitant begint de tekst van het bordje na 15 minuten van zenuwachtig gedrentel relevant te worden. De telefoon staat op het tafeltje. Zal ik? Of wacht ik nog een beetje? Zou het te opdringerig klinken? Worden ze boos als het nu niet uitkomt? Sommigen wagen het erop, anderen laten de klok eerst nog wat lopen. De stoutmoedigen komen aan gene zijde van de draad uiteindelijk bij de personeelschef uit. ‘Och jongen, zijn ze je vergeten?’, klinkt het onschuldig. En er volgt onmiddellijk actie. Degenen die pas schoorvoetend naar het toestel grijpen als na drie kwartier ook hun laatste vingernagel op is, krijgen eenzelfde antwoord. Maar als je een tijdje meekijkt in die spreekkamer, kun je je niet aan de indruk onttrekken dat het gedoe met de wachttijd onderdeel is van een tactiek: eens kijken of die potentiële medewerker wel initiatiefrijk is of dat hij passief blijft totdat hij een ons weegt….!